برگرفته از ماهنامه خواندنی شماره 90، سال چهاردهم، بهمن و اسفندماه 1394، ص 37
ایران ستیزی، مرگ تدریجی ما تاجیکان است. ما تنها با بازگشت به دبیره پارسی پیوند معنوی و فرهنگی با ایران بزرگ، میتوانیم بسبزیم [ سبز شویم / ببالیم ] وگرنه چون درخت پیری در رهگذر بادها و طوفان‌ها خزان خواهیم شد و یا چون رود کوچکی خشک خواهیم گشت اگر به دریای بزرگ ایران نپیوندیم.
« ایران جاویدان است و ما باید حتماً به جاویدان بپیوندیم ».
سنگ انداختن به سوی ایران، سنگ انداختن به سوی مادر خود، پدر خود، خانواده خود است.
درهر گوشهٔ اروپا چون با تلفن حرف زنم می‌پرسند، فارسی صحبت دارید، [ میکنید ] ایرانی هستید؟ و [ آنگاه ] مناسبتشان، از راننده تاکسی [ گرفته ] تا وزیرش، دیگر (عوض) می‌شود.
آبرو واعتباری که ایرانیان در دنیا دارند، یگان [ هیچ ] ملتی ندارد. آنها در همه جا گل سر سبد، نماد معرفت و خرداند.
یکی از وزیران آلمانی از طریق تلویزیون اعلان داشت که اگر ایرانیان [ به وطنشان ] برگردند، طب آلمان فلج می‌گردد
داداجان عطاء الله یف
(با سپاس به حجت الاسلام دکتر سید یونس استروشنی برای درج این مطلب در دیدارگاه / تارنمای کیمیای سعادت)