ابوالفضل هادی‌منش از پایان ویرایش «دانشنامه داستان‌های کهن پارسی» و آماده شدن این کتاب تک جلدی برای انتشار خبر داد.
cheap shoes nike dunk sb silver box collection - Low shoes - GiftofvisionShops - nike jordans retro 1 camo shoes black friday deals , Sneakers - Women's shoes | LacollesurloupShops - Nike Dunk Low Disrupt 2 "Malachite" - black purple jordan 13 , 001 - DH4402
ابوالفضل هادی‌منش، نویسنده و پژوهشگر در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: این که نگاه ادبیاتی صرف به ادبیات و میراث کهن مکتوب فارسی داشته باشیم، تحلیل دادن و فرو کاستن از ساحت این میراث است. یعنی اگر فقط نگاه ادیبانه داشته باشیم و جنبه‌های عرفانی و اخلاقی متون ادبی‌مان را نادیده بگیریم، ادبیات فارسی را اصطلاحا پایین آورده‌ایم.
وی افزود: در آثار ادب فارسی، قالب ادبیات است، اما محتوا برگرفته از آموزه‌های مقدس و آسمانی است که این آموزه‌ها بیشتر اوقات مغفول می‌مانند. من در بررسی داستان‌ها و حکایت‌های فارسی به دنبال کشف زیبایی‌ها و صناعات ادب فارسی نبودم، بلکه به نظرم این متون باید فارغ از صور خیال و صناعات ادبی بررسی شوند.
این پژوهشگر در ادامه گفت: نگاه‌هایی که تا به حال به متون کهن ادبیات فارسی شده، یا صرفا ادبی بوده و از جغرافیای آسمانی آن‌ها غفلت شده و یا رویکردی صوفیانه داشته است، اما در بحث داستان، قصه و حکمت، ادبیات ما سراسر پند و موعظه و اخلاق و انسانیت است. مثال روشنش هم حکایت سیمرغ است که عطار روایت می‌کند. عطار قصد داستان‌گویی ندارد، بلکه حکمت را با بیان داستانی بیان می‌کند.
هادی‌منش گفت: «دانشنامه داستان‌های کهن پارسی» یک پروژه سنگین بود که شروع نگارشش در سال 86 بود. آغاز ویرایشش در سال 89 و پایان ویرایشش نیز امسال صورت گرفت. ویرایش این اثر 2 سال به طول انجامید. البته به دلیل مشغله‌های زیاد به طور مداوم نبود و فاصله‌هایی بین کار اصلاح و ویرایش آن می‌افتاد. رویکرد اصلی من در تهیه و نگارش این کتاب، این بود که بگویم ادبیات ما فقط قافیه، عروض یا سجع نیست.
مصحح و شرح‌نگار «داستان‌های کلیله و دمنه: پند بی سود» ادامه داد: شاعران و نویسندگان ادب فارسی به دنبال حکمت بوده‌اند و اگر آن‌ها را تنها شاعر بدانیم، به نوعی در حقشان ظلم کرده‌ایم. بسیاری از شاعران بوده‌اند که شمار غزلیاتشان بیش از 200 غزل سعدی است، اما دلیل ماندگاری سعدی این است که فقط به دنبال شعر و شاعری نبوده، بلکه حکمت‌ها را در قالب شعر بیان کرده است. به دلیلی که اشاره کردم، رویکردم در تهیه این کتاب این بود که نه به دنبال بازآفرینی رفتم و نه صناعات ادبی متون و حکایات را کشف کردم. زنده‌یاد آذریزدی در آثار خودش به نوعی حکایات قدیمی را بازآفرینی و بازگردانی کرده است، اما من در این مجموعه فقط حکایات را به نثر امروزی بازگردانی کردم.
وی افزود: این کتاب در 5 بخش عبادی، اخلاقی، فردی، اجتماعی و لطایف و ظرایف از 60 منبع معتبر کهن ادبیات فارسی، تدوین شده است. ویرایش «دانشنامه داستان‌های کهن پارسی» به تازگی به پایان رسیده ولی هنوز صفحه‌بندی نشده است. با این حال حجم فعلی آن حدود 400 صفحه است. حکایت‌ها در این کتاب طبق موضوع و منابعشان طبقه‌بندی شده‌اند. مثلا برای موضوع صبر، 50 داستان با منابعشان معرفی شده‌اند. هنوز مذاکره با ناشران را برای انتشار این کتاب آغاز نکرده‌ام.