پایگاه معرفی آثار استاد مجتبی منشی زاده

مهریشت یکی از کامل‌ترین و قدیم‌ترین متون اوستایی است. در این یشت مهر در هیئت ایزدی ظاهر می‌شود که اوصاف گوناگونی دارد و در هر یک از بندهای متن یک‌یک این صفات در قالب گزاره یا بندی مطرح می‌شود. در این تحلیل کوشش شده است تا همه نکات دستوری، صرفی، نحوی و ریشه‌شناختی مورد مداقه قرار گیرد تا دانشجویان و پژوهندگان علاقه‌مند ضمن خوانش و بررسی متن از نکات پیچیده صرفی و نحوی آگاهی کامل به‌دست آورند و افزون بر این دستمایه‌ای برای فراگیری و تحلیل این متن در حوزه زبان‌شناختی تاریخی باشد.


ادامه نوشتار
+ نوشته شده در  سه شنبه یکم شهریور ۱۴۰۱ساعت 1:43  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

در بخشی از گفتارهای استاد منشی زاده در تعظیم مقام استاد بدرالزمان قریب در جلسۀ بزرگداشت ایشان چنین آمده است:

ضمن تشکر از سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران برای برگزاری مراسم بزرگداشت بدرالزمان قریب که بسیاری از دانشجویان این سرزمین وام‌دارش هستند، درباره ویژگی‌های شخصیت او باید گفت:

آشنایی من با دکتر بدرالزمان قریب به سال ۱۳۶۳ و دوران دانشجویی‌ام بازمی‌گردد. از همان روزها نکته‌ای که توجه من و سایر دانشجویان را جلب می‌کرد شیوه تدریس او در کلاس بود که با دقت و نظم خاص و حتی گاهی با سختگیری همراه می‌شد.

در آن دوره کسی به جز او تدریس زبان سغدی را برعهده نداشت و دوران دانشجویی ما با او همراه بود. در ادامه این مسیر نیز پایان‌نامه خودم را با عنوان «حکایت‌های سغدی و تاثیر آن در ادبیات پس از اسلام» به کمک دکتر قریب انجام دادم.

یکی از ویژگی‌هایی که دکتر قریب در طول مدت نگارش پایان‌نامه به من آموخت آوانوشت صوت‌های سغدی بود.

 او روحیه خوش و همگامی با همه دانشجویان را داشت. در طول مدت نگارش پایان‌نامه‌ام شاید بیش از ۱۰بار به سراغ کتابخانه شخصی او رفتم و هربار با روی باز از من و سایر دانشجویان پذیرایی می‌کرد.

لینک مطلب جلسۀ بزرگداشت استاد قریب 

https://www.ettelaat.com/mobile/?p=113296&device=phone

بزرگداشت مقام علمی و ادبی بانو بدرالزمان قریب در کتابخانه ملی

 

+ نوشته شده در  شنبه نهم شهریور ۱۳۹۸ساعت 3:33  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

لطفا خودتان را معرفی بفرمایید و در مورد رشتۀ تحصیلی دبیرستان و دانشگاه خودتان توضیح دهید:

من در دبیرستان ریاضی خواندم و در مقطع کارشناسی ارشد و دکتری فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران را برای تحصیل انتخاب نمودم. حوزۀ پژوهشی من در دورۀ کارشناسی ارشد، «اوستا» و استاد گرانقدر من در «زبان‌های سُغدی» خانم بدرالزمان قریب بود.

من حکایت‌های زبان سغدی رابه لحاظ مضامین از قرن دوم تا پایان قرن دهم ردیابی کردم و داستان های آن را مورد واکاوی قرار دادم و جالب است بدانید که در زبان سغدی رستم دیگری با رخش دیگری وجو دارد که در آنجا رخش به صورت همزاد رستم ظاهر می‌شود و با یکدیگر به مذاکره می‌پردازند. بسیاری از داستان‌هایی که در شاهنامه آورده شده در زبان سغدی به نحو دیگری که به اسطوره‌ها نزدیکتر است موجود می‌باشد. بنابراین داستان های شاهنامه و… سابقه بسیار دیرینه‌تری دارند و ریشه در زبان‌های دیگر از قفقاز تا افغانستان و تا ایران امروز داشته‌است.

چرا شما به سمت علوم انسانی گرایش پیدا کردید؟

علوم انسانی از گذشته‌ها مورد علاقۀ من بوده است. در آن زمان ما پس از شرکت در کنکور، هر رشته‌ای را که رتبه‌‌مان اقتضا می‌کرد، برای تحصیل انتخاب می‌نمودیم از همین روی اختیار چندانی در این زمینه نداشتیم. ولی من آن زمان هم که در دبیرستان ریاضی می‌خواندم در شبِ شعرها شرکت می‌کردم و دستی بر قلم داشتم. عامل دیگری که مرا به این سمت سوق داد آشنایی با زبان انگلیسی از همان ابتدا بود. زبان انگلیسی مرا به حوزۀ زبان‌ها علاقه‌مند ساخت و در نتیجه از ریاضی به حوزۀ علوم انسانی وارد شدم. من از طریق دنیای زبان‌ها با دنیای جدیدی آشنا شدم و از طریق فعالیت‌هایم توانستم در این زمینه به موفقیت برسم.

در حال حاضر در حوزۀ علوم انسانی چه فعالیت‌هایی انجام می‌دهید؟

من در حال حاضر در دانشگاه علامه طاطبایی مدیر گروه زبان شناسی و استاد رشتۀ زبان و فرهنگ‌های باستانی می‌باشم. در زمینۀ زبان‌شناسی تاریخی، تحولات زبان، اوستا و زبان سغدی نیز مشغول به تحصیل می‌باشم. همچنین رساله‌های متعددی را برای دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری در حوزه زبان شناسی راهنمایی و داوری نموده‌ام.

جایگاه فعلی علوم انسانی در ایران را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ نقاط ضعف و قوت علوم انسانی در ایران چیست؟

به عقیدۀ من به رغم همۀ محدودیت‌ها و موانعی که برای علوم انسانی ایجاد نمودند، ولی این حوزه، پرقدرت به فعالیت خود ادامه می‌دهد. رشته‌هایی همچون جامعه‌شناسی، اقتصاد، مردم شناسی، تاریخ و فلسفه زیربنای تفکر بشری را شکل می‌دهند و بدون این رشته‌ها شکل گیری علوم دیگر امکان پذیر نیست. این‌ها همه نشان از اعتبار و اهمیت حوزۀ علوم انسانی دارد؛ در ممالک پیشرفته نیز برای رشته‌های گوناگون علوم انسانی اعتبار بسیاری قائل هستند ولی متاسفانه ما در ایران به رشته‌های مذکور وقعی قائل نمی‌نهیم.

چه پیشنهادی در جهت ارتقای علوم انسانی در ایران دارید؟

این مسئله تا حد زیادی به زیرساخت‌ها بستگی دارد ولی با این وجود روبنای جامعه، علوم انسانی را به خوبی پرورش داده‌است. خوشبختانه در حال حاضر در ایران اندیشمندان و نظریه‌پردازان بسیاری در حوزۀ علوم انسانی رشد یافته‌اند و شما چه بخواهید چه نخواهید برای پیشرفت در علوم دیگر باید از قابلیت‌های علوم انسانی و زبان بیگانه استفاده نمایید. من میبینم که تلاش‌هایی که در جامعه برای کم رنگ نمودن علوم انسانی انجام می‌گیرد با شکست مواجه شده و همچنان علوم انسانی در عرصۀ جامعه، پیروز و سربلند خواهد ماند.

زیرساخت‌های لازم جهت درآمدزایی برای رشته‌های علوم انسانی در کشور را چطور ارزیابی می‌فرمایید؟ شما برای افزایش فرصت‌های شغلی در این حوزه(ورود به بازار کار) چه پیشنهادی دارید؟

به عقیدۀ من بنگاه های اقتصادی ما در جامعه به درستی فعالیت نمی‌کنند و متاسفانه حتی ما به جامعۀ «خدمات‌رسان» نیز تبدیل نگشته‌ایم. فرصت اینکه دانشجویان و دانش‌آموزان علوم انسانی بتوانند در عرصه اقتصادی به باروری برسند تا حدی به رشداقتصادی جامعه بستگی دارد، البته به نظر من در شرایط فعلی که کشور ما با تحریم‌ها و محرومیت‌های جهانی روبرواست بدیهی است که فارغ‌التحصیلان علوم انسانی به توفیق تضمینی دست نیابند. من همچنین لازم میبینم که اشاره کنم این وضعیت خاص علوم انسانی نیست و رشته‌های دیگر نیز در شرایط فعلی از سرنوشت نسبتا مشابهی برخوردارند.

به عقیدۀ شما فرصت کارآفرینی در حوزۀ علوم انسانی در ایران مهیا است؟

نوعی بدعت و نوآوری در هر رشته‌ای می‌تواند امکان‌پذیر باشد و می‌تواند در سطح گسترده اشتغال‌زایی کند، به عنوان مثال در حوزۀ فعالیت و تحصیل من، زبان شناسی با بیست رشتۀ گوناگون پیوند خورده از جمله پیوند زبان شناسی با پزشکی، گفتار درمانی، اختلالات گفتاری، عصب شناسی زبان و … کما اینکه در گذشته چنین ارتباطات و به طبع آن چنین نوآوری‌هایی در حوزۀ زبان شناسی وجود نداشت ولی در حال حاضر ما شاهد این پیشرفت‌ها هستیم. من در همین‌جا یک پرانتز باز کنم و بگویم با وجود توسعه گسترده زبان شناسی، همچنان در ارگان‌های دولتی اهمیت بالای آن شناخته نشده و از زبان‌شنان استفاده نمی‌گردد.

از آنجا که بسیاری از دانش‌آموزان حوزۀ علوم انسانی از افراد نخبه بوده و تعداد آن‌ها کم هم نیست شما چه توصیه‌ای دارید که دانش‌آموزان بیشتری به این رشته علاقه‌مند گردند؟ 

من به شخصه با طیف وسیعی از دانشجویان نخبه مواجه بوده‌ام، کسانیکه از همان دیپلم جزء نخبگان المپیادهای علمی ادبیات بوده‌اند و اکنون نیز به موفقیت درخشانی رسیده‌اند. ما نباید فراموش کنیم که جامعه بیش از آنکه به پزشک و مهندس نیاز داشته باشد به متخصصان علوم‌انسانی برای رهبری و مدیریت این افراد نیاز دارد. فراموش نکنیم که اهالی علوم انسانی هستند که با آگاهی‌ها و مهارت‌های خود می‌توانند جامعه را به سمت توسعه و آبادانی سوق دهند.

لینک مطلب

https://workshopday.ir/مصاحبه-با-مجتبی-منشی%E2%80%8Cزاده/

 

+ نوشته شده در  شنبه دوم شهریور ۱۳۹۸ساعت 20:46  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

چهارمین سخنرانی از سلسله سخنرانی­های انجمن زبان­شناسی ایران با عنوان «همترازی افعال در زبان فارسی» با حضور دکتر منشی­زاده چهارشنبه 3 آبان در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی برگزار شد.

به گزارش روابط عمومی انجمن زبان­شناسی ایران، ریاست چهارمین جلسه سخنرانی را دکتر بلقیس روشن، ریاست انجمن زبان­شناسی، برعهده داشت.

دکتر منشی­زاده، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی، در ابتدا به تعریف همترازی و به ذکر نمونه­هایی از آن در زبان فارسی پرداخت و یادآور شد صورت­های زبانی با گذشت زمان به سمت یکپارچه شدن پیش می­روند. وی در ادامه به قیاس و بازتحلیل به عنوان دو ابزاری اشاره کرد که قبل از همترازی در زبان رخ می‌دهند. اهل زبان ابتدا بازتحلیل و سپس قیاس می­کنند و صورت ساخته شده را در زبان رواج می­دهند. صورت آوایی به تدریج سایش آوایی پیدا می­کند و به دلیل کاربرد فراوان مؤلفه­های معنایی­اش دچار تغییر می­شود و دستوری­شدگی اتفاق می­افتد.

دکتر منشی­زاده در بخش دیگری از سخنان خود افزود: در بخش تکواژهای ماضی­ساز زبان فارسی شاهد همترازی هستیم. وی توضیح داد در دوره میانه شناسه‌های فعلی دوره باستان درهم ادغام می‌شوند و نظام جدیدی از شناسه پدید می‌آید و با از بین رفتن ساخت آئوریست و پرفکت ابزاری برای بیان ماضی باقی نمی‌ماند. ریشه‌ها هم با پسوند‌های ماده­ساز فعلی چنان باهم ترکیب می‌شوند که انواع فرآیندهای آوایی در آن‌ها اثر می­گذارد و ریشه در دوره میانه قابل شناسایی نیست. در این دوره برای بیان مفهوم ماضی از صفت فعلی دوره باستان استفاده کرده­اند. با حذف واکه پایانی، این صورت زبانی به عنوان بن ماضی در دوره میانه به­کار رفته است. با وجود این بسیاری از افعال در این دوره با­قاعده یا همتراز شده‌اند و در نهایت بن ماضی افعال از الگوی جدیدی بر اساس قیاس برخوردار شد.

بدین ترتیب تکواژ ماضی­ساز اصلی  /t/ و تکواژ­گونه آن [d]  است که شرایط آوایی سبب این تحول شده است. علاوه بر این تکواژ صورت‌های دیگری نیز به عنوان ماضی­ساز به بن مضارع اضافه شده­اند. این صورت‌ها به قیاس و با اعمال بازتحلیل به عنوان عمده­ترین تکواژهای ماضی­ساز در دوره میانه و امروز بکار می‌روند.

 

لینک دانلود سخنرانی استاد مجتبی منشی‌زاده با نام «همترازی افعال در زبان فارسی» که در سال 1396 در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی ارائه گردید:

 

www.ihcs.ac.ir/fa/news/16123/همترازی-افعال-در-زبان-فارسی-مجتبی-منشی-زاده-۰۳-۰۸-۱۳۹۶

+ نوشته شده در  پنجشنبه سی و یکم مرداد ۱۳۹۸ساعت 4:13  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

بسمه تعالی

گزارش نشست «دستوری‏شدگی»

هشتمین نشست از سلسله نشست­های علمی گروه زبان‏شناسی با همکاری معاونت پژوهشی دانشکده­ی ادبیات و علوم انسانی دانشگاه شهید بهشتی با عنوان «دستوری‏شدگی» با سخنرانی دکتر مجتبی منشی­زاده استاد گروه زبان‏شناسی دانشگاه علامه طباطبایی با حضور جمعی از اساتید و دانشجویان در روز دوشنبه 13/8/1392 در اتاق 215 برگزار شد.

دکتر منشی­زاده در ابتدا به معرفی افرادی که در زمینه­ی دستوری­شدگی کار کرده­اند پرداخت و اظهار داشت: دستوری‏شدگی (Grammaticalization)، اصطلاحی است که دانشمندی به نام آنتوان میه در سال 1912 به کار برد و آن را نوعی تغییر زبانی دانست که طی آن واحد واژگانی مستقلی به­تدریج خاصیت یا ویژگی مقوله­ی مستقل دستوری پیدا می­کند. از دیگر دانشمندانی که در توسعه این مفهوم نقش داشتند می­توان به افراد زیر اشاره کرد: گوته­وا (2001)، گیون (1979)، لمن (1985)، تروگاد (1989) بعدها کوتِوِ (2001) و در نهایت لمن در سال 2002 مقاله­ای مفصل با عنوان تأملاتی پیرامون دستوری شدگی نوشت. 


ادامه نوشتار
+ نوشته شده در  سه شنبه دوازدهم دی ۱۳۹۶ساعت 15:16  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

مجتبی منشی‌زاده با اشاره به این‌که استفاده از واژه‌های مخفی، نامأنوس با زبان فارسی، فینگلیش و ... در بین جوانان مرسوم است‌، گفت: اولین صدمه این جریان به املا خورده است.

او همچنین اظهار کرد: حافظ و سعدی جزو ارزش‌های فرهنگی جامعه هستند و هر مسئولی که پشت تریبون قرار گرفت نباید ناشیانه از آن‌ها خرج کند.

 

 

 


ادامه نوشتار
+ نوشته شده در  چهارشنبه بیست و یکم مرداد ۱۳۹۴ساعت 0:42  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

کدام زبان آلوده‌ترین زبان دنیاست؟

مجتبی منشی‌زاده با تأکید بر این‌که «زبانِ پاک» وجود خارجی ندارد، می‌گوید زبان انگلیسی آلوده‌ترین زبان دنیاست؛ یعنی بیش‌ترین واژه‌های بیگانه وارد آن شده‌اند. با این حال این زبان روز به روز قوی‌تر شده است.

این استاد زبان‌شناسی در گفت‌و‌گو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره تفاوت زبان فارسی با دیگر زبان‌ها از نظر زایایی گفت: تفاوت خاصی وجود ندارد. در این زمینه هرکدام از زبان‌ها امکانات خاص خود را دارند. از منظر علم زبان‌شناسی، هیچ‌کدام از زبان‌ها ضعف یا قوتی در این زمینه ندارند. اساسا هر زبانی ظرفیت و امکانات خاص خود را از نظر فرهنگی، تاریخی و پیشرفت اجتماعی برای ساخت واژه‌های نو دارد. در پس واژه‌های نو مفاهیم نو وجود دارد و تا مفهوم جدیدی در جامعه پدید نیاورید، چه از لحاظ ذهنی مثلا در حوزه فلسفه و چه به لحاظ عینی مثلا در زمینه فیزیک، نیازی به نام‌گذاری ندارید.


ادامه نوشتار
+ نوشته شده در  پنجشنبه سوم اردیبهشت ۱۳۹۴ساعت 18:38  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

این مطلب به معرفی کتاب  زبان، بافت و متن جنبه هایی از زبان در چشم اندازی اجتماعی-نشانه شناختی نوشته مایکل هلیدی، رقیه حسن با ترجمه مجتبی منشی زاده و طاهره ایشانی می پردازد. این کتاب با موضوعاتی مرتبط با جامعه شناسی زبان و تحلیل  گفتمان و کاربرد شناسی از سوی دو استاد برجستۀ زبانشناسی نقش گرا نوشته شده است و ترجمۀ آن از سوی نشر علمی، با تیراژ 500 در سال 1393 منتشر شده است.

+ نوشته شده در  یکشنبه بیست و هشتم دی ۱۳۹۳ساعت 13:39  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

دكتر مجتبی منشی زاده استاد دانشگاه شهید بهشتی از جمله كسانی است كه در سالهای اخیر برای علمی كردن آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان گامهای بلندی برداشته است. او به رغم مخالفت های فراوان ـ از سوی استادان ادبیات فارسی ـ سرانجام موفق شد رشته آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان را در دانشگاه شهید بهشتی دایر كند. دكتر منشی زاده مدتی نیز در كشورهای اروپایی به تدریس زبان فارسی اشتغال داشته است. وی هم اكنون نیز با نهادها و سازمانهای فعال در زمینه آموزش زبان فارسی همكاری دارد. آنچه می خوانید ماحصل گفتگویی است كه در دفتر كار دكتر منشی زاده در دانشگاه شهید بهشتی با ایشان انجام شده است

 

+ نوشته شده در  شنبه بیست و یکم تیر ۱۳۹۳ساعت 1:8  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

مجتبی منشی‌زاده معتقد است، فرهنگستان زبان و ادب فارسی اصولی را که خودش برای واژه‌سازی مطرح کرده است، نقض می‌کند.

عضو گروه زبان‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی در گفت‌وگو با خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره دلایل برخورد همراه با مقاومت مردم با واژه‌های مصوب فرهنگستان زبان و ادب فارسی گفت: برای ساخت واژه یک‌سری قواعد هست که باید رعایت شود، که طبعا رعایت می‌شود. یک‌سری اصول بیرونی هم مطرح است؛ مثل این‌که واژه به لحاظ آوایی باید گوش‌نواز باشد، شفافیت معنایی داشته باشد و از اجزای آن بتوان به معنایش رسید. صورت واژه هرچه کوتاه‌تر باشد، معنای آن رساتر است. با این‌که مجبور نیستیم برای همه صورت‌های زبانی یا مفاهیم معادل بگذاریم، اما گاه همین قانون‌ها از سوی فرهنگستان رعایت نمی‎شود.

او در ادامه عنوان کرد: آن‌ها برای واژه «زونکن»، «پرون‌جا» را قرار داده‌اند؛ این در حالی است که ما «پوشه» را داریم که از بن مضارع «پوش» و «ه» ساخته شده است و از صورت، معنایش قابل درک است؛ آن‌که دربر می‌گیرد. اگر ما «پوشه» را در معنای عام به کار بگیریم، نیازی نیست که دیگر از «پرون‌جا»، که هم طولانی‌تر است و هم از صورتش نمی‌توان به معنا رسید، استفاده کنیم.

این استاد دانشگاه تأکید کرد: این موضوع نشان می‌دهد گروه واژه‌گزینی اصولی را که خودش می‌گوید، رعایت نمی‌کند. صورت‌ها باید به شم زبانی مردم نزدیک و واژه‌ای روزآمد باشند. اگر به جای واژه «اولتیماتوم»، «اتمام حجت» را که فرهنگستان قرار داده است، استفاده کنیم، استفاده از این واژه تنها در این شکل ممکن است و نمی‌توان آن را در شکل‌های دیگر استفاده کرد. نمی‌توان از «اتمام حجت» قید یا صفت ساخت؛ در حالی‌که برای واژه‌سازی تنها گذاشتن یک اسم قشنگ کافی نیست، بلکه واژه باید امکان اشتقاق داشته باشد. این موارد نشان می‌دهد فرهنگستان چیزهایی را که خودش می‌گوید، نقض می‌کند و اصول اولیه‌ای را که خودشان برای واژه‌گزینی مطرح می‌کنند، رعایت نمی‌کنند.

منشی‌زاده در ادامه عنوان کرد: ما واژه «راه‌آهن» را به جای «Rail way» گذاشتیم، اما این واژه خوش‌ساخت نیست. ما نمی‌توانیم شکل «راه‌آهن‌ها» را استفاده کنیم؛ بنابراین می‌گوییم «خطوط راه‌آهن». صفت «راه‌آهنی» هم خوش‌ساخت نیست. این‌ها نشان می‌دهد که باید معیارها را جدی بگیریم.

او همچنین تأکید کرد: من معتقدم کسانی که در فرهنگستان هستند، باسوادند، اما واژه‌گزینی علاوه بر علم نیازمند ذوق هم هست. واژه‌هایی که مردم می‌سازند، خوش‌ساخت‌اند، چون آن‌ها را با قریحه‌ خود می‌سازند. واژه‌سازی به علم‌، هنر‌، تجربه و خواندن ادبیات گذشته و مدرن نیاز دارد.

این استاد دانشگاه ادامه داد: ذوق از کجا می‌آید؛ از مطالعه زیاد ادب فارسی و فرهنگ عامیانه. صادق هدایت اتل متل‌ها را جمع می‌کرد و یا احمد شاملو به فرهنگ مردم تسلط کامل داشت. در فرهنگستان اول هم کسانی کار می‌کردند که زبان‌شناسی خوانده بودند، اما ادبیات فارسی را هم می‌دانستند. ما هرچه تخصصی‌تر شده‌ایم، اشراف کلی‌مان را بر زبان و فرهنگ و ذوق از دست داده‌ایم. در فرهنگستان هم باید گروه زبان و ادبیات حضور داشته باشد.

او در پایان با تشبیه ورود واژگان بیگانه به بارش تگرگ، گفت: مشکل ما این است که یک‌سو دارد کشف و پژوهش ‌و پیشرفت می‌کند و ما نشسته‌ایم. اگر بخواهیم کامپیوتر بخریم، آن‌قدر با واژه‌های تخصصی مواجه می‌شویم که هیچ‌کدام‌شان برای‌مان آشنا نیست. دلیل این موضوع این است که ما مصرف‌کننده هستیم و در این زمینه چیزی برای عرضه نداریم؛ در نتیجه هرچقدر هم تلاش کنیم، به واژه‌سازی نمی‌رسیم. مگر چقدر می‌توان واژه ساخت؟ در حوزه نظریه‌های جامعه‌شناسی‌،‌ علوم سیاسی و علوم فنی و مهندسی چقدر توانسته‌ایم واژه بسازیم؟ ما نشسته‌ایم؛ آن‌ها دارند کار می‌کنند. این کم‌کاری حوزه علم به خود من یعنی کسانی که در دانشگاه‌ها کار می‌کنند، برمی‌گردد.

+ نوشته شده در  جمعه پنجم مهر ۱۳۹۲ساعت 22:22  توسط علیرضا حیدری - مینا صالحی  | 

نوشته های قدیمی‌تر