ایران‌بوم

سرانجام به دنبال سال‌ها انتظار ملت ایران بر اثر دروغ‌گویی، سردوانیدن و «گربه‌رقصانی» روس‌ها، نیروگاه هسته‌ای بوشهر، به شبکه‌ی برق سراسری کشور، پیوند یافت.
هرگاه، ایرانیان خود نتوانسته بودند به دانش هسته‌ای دست یابند و روس‌ها متقاعد نشده بودند که از این مرحله به بعد، کارشناسان سازمان انرژی اتمی، توان راه‌اندازی نیروگاه هسته‌ای بوشهر را دارند و برای ساخت نیروگاه‌های دیگر، نیازمند به یاری و همراهی آن‌ها نیستند، به راحتی زیر بار این کار نمی‌رفتند و می‌کوشیدند تا هم‌چنان، از این موضوع در روابط خود با غرب (آمریکا و ناتو)، به زیان ایران و به سود خود، بهره‌برداری کنند.
از سوی دیگر، استقرار سامانه‌ی موشکی ناتو در ترکیه باعث شد که روس‌ها، سخت به هراس افتند و با تسریع در کار نیروگاه هسته‌ای بوشهر، شاید بتوانند اندکی جبران بدقولی‌ها و بدعملی‌ها نسبت به ایران را کرده باشند.
حکومت‌های گوناگون روس از دوران پتر خون‌ریز تا امروز، همیشه از منشور یا به گفته‌ی بهتر «راهبرد پتر» درباره‌ی ایران و دیگر کشورهای همسایه، پیروی کرده‌اند. درست است که هنگام فروپاشی اتحاد شوروی، حکومت فدراسیون روسیه اعلام کرد که دیگر از راهبرد پتر پیروی نمی‌کند؛ اما سیاست خارجی این کشور و عمل‌کرد این کشور نسبت به همسایگان، نشان می‌دهد که سردمداران کرملین، هم‌چنان در پی اجرای راهبرد پتر هستند. البته به دلیل نداشتن توان مالی، سیاسی و حتا نظامی کافی، می‌کوشند تا این کار را با «تزویر»، به پیش برند. باید یورش نظامی به گرجستان و جداسازی آبخازستان و اوستی شمالی را از این کشور و نیز حضور نظامی در جمهوری پیشین اتحاد شوروی، تهدید و فشار به اوکراین و... را در همین راستا ارزیابی کرد.
روسیه امروز، با جمعیت اندک و پهنه‌ی گسترده، در برابر غرب (ناتو + ایالات متحده) و نیز شرق (حکومت چین)، سخت درمانده است. ونیک می‌داند که با مردمی که اعتیاد به الکل در زندگی آنان نقش مهمی را ایفا می‌کند و اتکا به درآمد منابع نفت و گاز، برای تغذیه مردم و دستگاه اداری ناکارآمد، بخت زیادی برای رسیدن به میانه‌ی این سده را ندارد.
از این‌رو، سخت به دنبال متحد در این جهان است. البته باید دانست که یافتن متحد مطمئن، آن‌هم برای حکومت‌های رو‌به زوال، کار آسانی نیست.
از این‌رو، روس‌ها که اکنون از سوی غرب زیر فشار قرار گرفته‌اند و موشک‌های ناتو در پشت مرزهای آنان مستقر شده است، در پی بهبود روابط خود با ایران افتاده‌اند.
البته در این میان، ما باید هوشیار باشیم و با توجه به خصلت روسیان که ما آن را از میان تاریخ دویست ساله‌ی اخیر به نیکی می‌شناسیم، باید روابط خود را با روس‌ها، بر پایه‌ی درستی قرار دهیم؛ باید بدانیم که روس‌ها در این جهان، جز حق «وتو» در شورای امنیت، چیز دیگری برای معامله ندارند.
از این‌رو، از این مرحله به بعد (یعنی از مرحله‌ی راه‌اندازی نیروگاه هسته‌ای بوشهر)، در روابط خود با روس‌ها، تجدیدنظر کامل به عمل آوریم و با توجه به این که روس‌ها در این جهان، سخت مشتاق داشتن روابط نیکو با ما هستند، شرایط این روابط، نوع این روابط و اولویت‌هایمان را در این روابط، تعیین و دیکته کنیم.