ایران‌بوم

در جشنواره مقام که در شهر بادکوبه (باکو) برگزار گردید ،گروهی از ایران نیز به آن جشنواره فراخوانده شده بودند(نوروز 88) که چامه های زیبای حافظ در دستگاه چهارگاه از سوی این گروه نواخته و خوانده شد.

در پایان جشنواره نشستی با خوانندگان و نوازندگان این گروه برگزار گردید،شگفتا که نوازنده ی سنتور گروه به جای کاربرد زبان زیبای فارسی به زبان انگلیسی با استادان موسیقی در آنجا به گفتگو پرداخت.اکنون پرسش اینجاست که این در خواست از سوی برگزار کنندگان شده بود که نباید گروه ایرانی در گفتگو در آن نشست به فارسی سخن بگویند،یا آنکه این دوست گرامی با خواست خود ،به این زبان سخن گفته اند!!

به هر روی و به هر دو خرده می گیریم، به ایشان و به رهبر این گروه که ، به زبان مادری سخن نگفته اند.چرا که اگر هم آنان می خواستند که ایشان از کاربرد زبان فارسی پرهیز نمایند،این گرامیان می بایست که با پایمردی از زبان کهن میهن خویش پاسداری نموده و آنرا در گفتارشان به کار می بردند و اگر هم میهمانان برنامه به این زبان عشق نمی ورزند و این زبان را در نمی یابند پس چرا موسیقی ایرانی به همراه چامه هایی از حافظ را برتر و شایسته ی قدر دانی دانسته اند ؟! مگر نه آنکه موسیقی به زبان فارسی و سازها و دستگاههای ایرانی خوانده و نواخته شده است ؟ مگر نه اینکه زبان فارسی به عنوان آهنگین ترین زبان جهان،و زبان شعر و ادب شناخته شده است؟

آیا سروده های حافظ،مولانا،خیام و ... را به عنوان شاهکارهای ادبیات جهان نمی شناسند؟

پس بهتر است که بنا به گفته ی فردوسی بزرگ خود را به بازی نداریم و خود را ارج بگذاریم (تو مر خویشتن را به بازی مدار) ، و بدانیم که در تمام نشست های جهانی هر گروه به زبان مادری و ملی خویش سخن می گوید و اگر هم سخن از درک زبان برای عموم بینندگان باشد از مترجم استفاده می کنند ، زیرا که هر کدام از باشندگان در برنامه (از میهمان و میزبان)به زبان مادری خویش سخن گفته اند و می گویند ،پس امید است در آینده به این خود آگاهی و خود باوری از گذشته،زبان و هویتمان برسیم که دیگر در دیدارهای جهانی شاهد چنین رخدادهایی نباشیم.