دکتر محمد مصدق
دکتر محمدمصدق از نگاه استاد محمدرضا شفیعی کدکنی، ادیب و شاعر برجسته معاصر / سوگ سروده ای از محمدرضا شفیعی کدکنی برای دکتر محمد مصدق
- دكتر محمد مصدق
- نمایش از جمعه, 19 مهر 1398 21:08
استاد دکتر ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ درباره رهبر ملی ایران دکتر محمد مصدق می گوید: ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺼﺪﻕ ﻧﻮﻋﯽ ﺣُﺐّ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺗﻮﺃﻣﺎﻥ ambivalence ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ. ﮔﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﮔﺎﻩ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ. ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺧﺸﻢ ﻭ ﺗﺮﺩﯾﺪ.
ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺭﺿﺎ ﺳﯿﺪﺣﺴﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﻧﺒﻮﻝ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣُﺨﺒﺮﺍﻟﺪﻭﻟﻪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻧﯿﻞ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯾﻢ. ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﻋﺼﺮﺩﺭﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮐﯿﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪٔ ﺻﻔﺤﻪٔ ﺍﻭﻝ ﺧﺒﺮ ﻣﺮﮒ ﻣﺼﺪﻕ ﺭﺍ ﭼﺎﭖ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺼﺪﻕ ﻋﺒﺎﺭﺍﺗﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﮐﻪ ﺧﻮﺏ، ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ … ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺯﺩﻡ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ؛ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﯾﻪﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﮐﻪ ﮐﻢﺗﺮ ﺩﺭ ﻋﻤﺮﻡ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺭﺿﺎ ﺳﯿﺪ ﺣﺴﯿﻨﯽ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ! ﺍﻻﻥ ﻣﯽﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯽﺯﺩﻡ.
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ . ﻣﻨﺰﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺷﯿﺦ ﻫﺎﺩﯼ … ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮐﻼﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﻫﻢ ﺷﻬﺮﯼ ﺍﻡ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ .
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﺎﻥ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺷﻌﺮ (مرﺛﯿﻪ ﯼ ﺩﺭﺧﺖ ) ﺭﺍ ﺳﺮﻭﺩﻡ :
ﻣﺮﺛﯿﻪٔ ﺩﺭﺧﺖ
ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﻭﺯﻧﻪ، ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺻﺒﺢ /
ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺗﯿﺮﻩٔ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ – ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﻋﺒﻮﺱ - /
ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ /ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﻟﺐ ﺑﺮﮒ / – ﺍﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺒﺰ - ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﯿﻢ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺩﺵ ﺭﺍ / ﺩﺭ ﺁﺏ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ، ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ : – ﺩﺭ ﺳﻮﮔﺖ ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻨﺎﻭﺭ ! / ﺍﯼ ﺁﯾﺖ ﺧﺠﺴﺘﻪٔ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﯾﺴﺘﻦ ! ﻣﺎ ﺭﺍ / ﺣﺘﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ . ﻣﻦ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺑﺎﻍ ﺭﺍ – ﺁﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﻃﺮﺍﻭﺕ – ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ / ﻣﻦ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﺮﻧﻢ ِ ﻣﺮﻏﺎﻥ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ – ﺑﯿﺪﺍﺭ ِ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ِ ﺭﻭﯾﺎﻥ ِ ﺭﻭﺩﺑﺎﺭ – / ﺩﺭ ﮔﻞ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺷﻨﯿﺪﻡ . ﺩﯾﺪﻧﺪ ﺑﺎﺩﻫﺎ، / ﮐﺎﻥ ﺷﺎﺥ ﻭ ﺑﺮﮒ ﻫﺎﯼ ﻣﻘﺪﺱ – ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﮐﻪ ﺷﺒﯽ ﻣﺮﮔﻮﺍﺭﻩ ﺑﻮﺩ – / ﺩﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺣﺼﺎﺭ ﺗﻮ ﭘﻮﺳﯿﺪ ﺩﯾﻮﺍﺭ، / ﺩﯾﻮﺍﺭ ِ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻧﯽ ِ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺗﻮ – ﯾﺎ / ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ِ ﺗﺮﺩﯾﺪﻫﺎﯼ ﻣﻦ / ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺑﺒﺎﻟﻨﺪ / ﺣﺘﯽ، / ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻗﻤﺮﯾﺎﻥ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺮﮒ ﯾﮏ ﮔﻞ ﻧﺮﮔﺲ ﺭﺍ / ﯾﮏ ﻣﺎﻩ ﭘﯿﺶ ﺗﺮ / ﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺳﻮﮒ ِ ﺳﺎﮐﺖ ِ ﺗﻮ ﺑﻨﺎﻟﻨﺪ . ﮔﯿﺮﻡ، / ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯﯾﻦ ﺣﺼﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ / ﮔﯿﺮﻡ ﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﺮﺍﻧﻪ ﻧﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﺎﯾﻦ ﻣﻮﺝ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺸﺮﻕ / – ﺑﺮ ﻧﺨﻞ ﻫﺎﯼ ﺗﺸﻨﻪ ﯼ ﺻﺤﺮﺍ، ﯾﻤﻦ، ﻋﺪﻥ … ﯾﺎ ﺁﺏ ﻫﺎﯼ ِ ﺳﺎﺣﻠﯽ ِ ﻧﯿﻞ – / ﺍﺯ ﺑﺨﺸﺶ ِ ﮐﺪﺍﻡ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺳﺖ ﺍﻣﺎ، / ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﯾﻨﻪ / – ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﯿﺮﻩ، ﺗﺎﺭ - / ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ : ﺁﻩ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺗﺖ ﺍﯼ ﺩﺭﺧﺖ ﺗﻨﺎﻭﺭ، / ﺍﯼ ﺁﯾﺖ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﯾﺴﺘﻦ، ﺑﺎﻟﯿﺪﻥ ﻭ ﺷﮑﻔﺘﻦ، / ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎﺭﻭﺭ ﺷﺪﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ، ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﻭﺍﻧﺪﻥ / ﻣﺎ ﺭﺍ / ﺣﺘﯽ ﺍﻣﺎﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ .
ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ ( ﻡ . ﺳﺮﺷﮏ )
۱۵ ﺍﺳﻔﻨﺪ ۱۳۴۵.
برگرفته از تاربرگ چهارباغ
این خاطره از کتاب “در جست و جوی نیشابور: زندگی و شعر محمدرضا شفیعی کدکنی (م. سرشک)” نقل شده است
