ایران‌بوم

آذرآمد، وصلِ آذربایجان آمـد به یاد / آنقدر شادم که جشنِ مهرگـان آید به یاد
از سهنـدِ کوه پیکر تا غرورِ ملـی اَم / آنقدر پایـم کـه فـرشِ پرنیـان آید به یاد
چون سپیدارِ قِزِل اوزن به عشقِ آب و خاک / رقصِ آزادیِ باغ و بوستان آید به یاد
مادِ کوچک بـاز می گردد به ایرانِ بزرگ / زین بزرگی روزگارِ باستـان آید به یاد
بـاز هـم از خونِ فرزندانِ پُرشورِ وطـن / رنـگِ سرخِ پرچـمِ آزادگان آید به یاد
تا شفق رنگِ سوارانِ قِزِلباشی گرفت / رِپ رِپِ اسبانِ زاگرس تا مُغان آید به یاد...
ز اَرتش سرخی که جارو شد به دریای خزر / چون قوام السلطنه مرد ِ زمان آید بیاد
سرزمینِ من، چه زیبایی که در این گیر و دار / بابکِ خرم، یَلِ اسپهبدان آید به یاد
شعله‌یِ آذرگشسب از سینه یِ بی تابِ من / هیزمی از دشمنِ آتش به جان آید به یاد
ازدواجِ حزبِ توده با دموکراتِ چموش / جمعِ چپ چشمانِ کور و ناتوان آید به یاد
تُـرک تـازی در زمینِ آتروپات و مادها / بازیِ مـوش و دُمِ شیرِ ژیـان آید به یاد
غُورت ِ آخر را گرفتیم از دهان روس ها / تا دهان بشکسته را خون دهان آید بیاد
نامِ آذربایجان و مردمِ آن پارسی است / وصله یِ ترکی زدن، از ناکسان آید به یاد
پرچمِ ایران زخونِ سرخِ بابـک رنگ شد / دولتِ مشروطه از ستارخـان آید به یاد...
شهریار از مردمِ تبریز اگر دل مـی‌بَرَد / از کلامش دلبری شیرین زبـان آید به یاد
شیرِ داغ از دستِ چوپانِ مُغانی خورده‌اَم / از اَرَس بگذشته کارم، شیروان آید به یاد
از تمـامِ مرزهایِ میهنـم خون می چکد / بسکـه بُبریدند، دردِ استخـوان آید به یاد
تا که فرهنگِ عرب بر دوشِ ضحاکی کشند / پونه زاری از درفشِ کاویان آید به یاد
جانِ من جانِ شما، ای مردمِ ایران زمین / آنچه می گویم، زِ تدبیرِ جهان آید به یاد
عشقِ میهن از تمامِ زندگی بالاتر است / گر وطن باشد، خدایِ مهربان آید به یاد