دکتر محمد مصدق

به یاد مصدق - سروده استاد ادیب برومند

استاد ادیب برومند

«زیرِ تصویر مردی بزرگ به نامِ مصدق»

ردایی به دوش و عصــــــایی به مشت
روان سوی دشت و به مـــا کرده پشت

پــس از آفــــریــــن و درود و ســلام
منــش دادم ایــن بـــرگــزیـــده پـیــام

کجـــا می‌روی ای گــرانمــایــه مـــرد
بـه انــبـوهِ یـارانِ خــــود بـــازگــــرد

که غیر از تو کس مردِ پیکــــار نیست
بـه مــا رهـبـری را ســزاوار نـیـسـت

تو را دانـــم اکــنون کــجــا مــی‌روی
پــیِ شـِـکـوه ســـوی خــدا مـــی‌روی

تنـــی خسته را بـــــا دلـــی سخت سرد
بـَــری نــزدِ دادارِ ســــازنـــده مــــرد

بـــری تــــــا نــژنــدیــت را بــنـــگرد
غـــبـــارِ غـــم از خـــاطـــرت بــسترد

روی تـــــا کــنــی شِـکوه از نــاکسان
به گــلــزارِ ایـــران هـــمـــانـــا خسان

روی تـــا بــنــــــالی زِ بــیـــــــدادهـــا
کـــه بـــر ســـر بـــرفـتـت زِ شــدّادها

روی تــــــا به یــزدان شوی دادخواه
بـــه نـــــامِ ستــمدیــده‌یی بـــی‌گــنـاه

کـــه جـــز مهرِ میهــن گـنــاهت نبود
جــــز آغـــــوشِ ملّت پــنــاهت نــبود

به پــــاسِ وطــن بـوده دشــمن ستیز
نــمــانــده بـــه بــیـگـانه راهِ گــریـــز

زِ چــنــگِ ســتمــکـــاره‌ی بـــــــاخــتـــر
کـــشیـــدی بـــرون مـــــرده‌ریگِ پدر

زِ زرِّ سیـــه هــــرچـــه گنجینه بــود
ستـــانـــدی زِ بـــیــگـانــهٔ نـــاستود

بـــرون رانـــدی از خــــانـه بیگانه را
تــهـــی کـــردی از خصم کـــاشانه را

بـــه آزادگـــی پــــرچــم افـــراخــتــی
بـــه بــــامِ شــــرف پـــرتـــو انداختی

پس از بـیـشـمـر کـوشش و کـرّ و فر
پـــیِ حـــــق در آفـــاق کـــردن سفـر

گـــروهـــی هـــم‌آهــنــگ بیـگانگــان
بـــدانـدیـش و بـدخـــواهِ فــرزانگـان

بــه کـــیــن‌گستری قــــد بـرافراختند
گـــران نــهـضـتت را تبـــه سـاختند

سپس شـــــاهِ خـودسر کشیدت به بند
بـــه بنــد و بــــه تبـعـید کــردت نژند

خـــود از کرده‌ی زشت، بـدنـــــام کرد
زِ خـــودکــامــگی بــــدسـرانجـام کرد

زِ تـــو در جـهــان نــامِ جــاوید مــاند
هـــمـــه هـــرچــه نیکی تراوید مـاند

چـــه ماند بــه گـیتـی به‌جز نـــامِ نیک
خـــوشــا آن‌که دارد ســرانجـامِ نیک

تو ای نـــــــامور مردِ پاینده نـــــــــام
کـــــه هرگز نهشتی به کژراهه گـــام

هـم‌اکنون کـــه باشی خــرامان به راه
بــــه آفــــاقِ آیــنــــده دوزی نــگــاه

به آنـان کـــه خیزند از این خاکِ پـاک
پـــس از روزگـــارانِ بــس دردنــــاک

زِ مـــــردانـــگــیـــشـان نِـئـی نــــاامید
کـــه ســـازنـــد مـــامِ وطـن روسپید

کــنــنــد از نـــو آبــــاد ایـــران‌زمیــن
هـمـه رنـگ و بــو چون بهشتِ برین

بـــه پـــــاسِ وطـــن آسـتـیـن برکشند
شــکـــوهش زِ گـــردون فــراتـر کشند

تویـی زنـده با ایـن خـجـسـتـه امـیـد
کـزآن سـوی مـا می‌فـرسـتـی نوید

• < قبلی
• بعدی >