ایران‌بوم

تخریب زبان فارسی به وسیله گویندگان و گزارشگران ورزشی صدا و سیما و ضرورت آموزش دادن به ایشان و تصحیح کردن روندهای نادرست، از دغدغه های اصلی و اساسی من شده است. احساس می کنم عده یی افتاده اند به جان این زبان و این زبان دارد آرام آرام، شاید هم خیلی سریع، سر و صورتی پیدا می کند که اگر 40-30 سال دیگر کسی بخواهد نوشته های درست استادان زبان فارسی را بخواند، نتواند. گویی موریانه به جان این زبان افتاده باشد.

گویندگان و گزارشگران ورزشی، مدتی است یک گوشه دیگر زبان فارسی را نشانه رفته اند. فارسی زبانان وقتی با هم حرف می زنند، مثلاً، می گویند «تیم والیبالً نشسته ایران». حرف لام را، با کسره می خوانند. یا «والیبالً ساحلی» که باز هم حرف لام را با کسره می خوانند یا «افشینً قطبی» حرف نون را، با کسره می خوانیم. ولی گویندگان و گزارشگران رادیو و تلویزیون ما گویا مبحث «اضافه» را، که در دستور زبان دوره ابتدایی می خوانیم، یا نخوانده اند، یا فراموش کرده اند، یا خیلی تحت تاثیر گزارشگران و گویندگان عرب زبان قرار گرفته اند. عرب ها می گویند؛ علی / دایی. این خط کج را گذاشته ام که نشان بدهم «علی» و «دایی» را جدا از هم می خوانند. یا علی / کریمی. یا فرهاد / مجیدی. اما در زبان فارسی این نام ها را به شکل مضاف و مضاف الیه می خوانیم. علی دایی به کسر «ی»؛ فرهاد مجیدی به کسر «دال». در صدا و سیمای ما، روابط عمومی، والیبال ساحلی و چین تایپه هم شده است؛ روابط / عمومی، والیبال / ساحلی، چین / تایپه،

شما را به خدا با این زبان فارسی مظلوم اینقدر «بد» نکنید. اگر مدافع ایران و زبان فارسی نیستید بدانید، حداقل بدانید که این زبان، از نظر همه گیر بودن، دومین زبان جهان اسلام است. شما را به خدا این زبان را خراب نکنید، با مدیران صدا و سیما هستم.