ایران‌بوم

تاریخ عمومی جهان، ‌از اوضاع سیاسی و اجتماعی ملت‌ها سخن می گوید و در این راستا، فرهنگ، تمدن، پیش‌رفت علم و صنعت، اوضاع اجتماعی و سیاسی در سرزمین های گوناگون، مورد بررسی قرار می گیرد.

تاریخ نویس، هنگامی که می‌خواهد دست به نگارش تاریخ عمومی بزند، می‌بایست سرگذشت ملت‌های گوناگون را کنار یکدیگر قرار دهد تا تاریخ عمومی را به دست آورد. در علم تاریخ « ملت » به عنوان یک مقوله‌ی تاریخی و قایم بالذات، چنان وجود خود را بر تاریخ تحمیل کرده است که تاریخ نویسان، می‌باید تاریخ عمومی را از سرگذشت ملت ها، به دست آورند. حتا کسانی که به دلایل سیاسی و یا با قصد و منظوری ویژه، بر آنند که وجود « ملت » را ـ آن‌چنان که هست و خود را بر تاریخ و تحولات تاریخی تحمیل کرده است ـ نفی نموده ومورد انکار قرار دهند، ناچار از اعتراف به وجود «ملت» اند. در این راستا، اقرار به وجود ملت، حتا از سوی کسان و مکاتبی که در پی نفی« ملت » می باشند، شایان توجه است.

برای مطالعه و تحقیق در هر یک از زمینه‌های تاریخ عمومی، نخست باید آن را به واحدهای متشکله، یعنی« ملت» تقسیم کرد و سپس آن مقوله‌ی ویژه (هنر، فلسفه، دین، سیاست و....) را در واحدهای ملی، مورد بررسی قرار داد.

از این رو، می‌گوییم که واحد همه‌ی تقسیم بندی‌های تاریخ عمومی، « ملت» می باشد. همه‌ی جریان ها، درتاریخ عمومی پیوسته میان ملت های گوناگون مورد مطالعه قرار گرفته و می‌گیرد. زیرا، هر یک از جریان های اجتماعی در میان هر ملت، استقلال و نمود ویژه ای دارد. بدین سان، می‌بینیم که واحد تاریخ عمومی، « تاریخ ملت» است. از این رو برای شناسایی ملت باید از این نقطه آغاز کرده و ملت را همان گونه که تاریخ عمومی معرفی می‌کند، مورد مطالعه وشناخت قرار داد. خصوصیات هر ملت ویژه‌ی آن ملت است و یک تعریف کلی برای همه‌ی ملت ها، ‌صدق نمی‌کند.