ایران‌بوم

سوی شهر ایران نهادند روی                    دو خرّم نهان شاد وآرامجوی
شب و روز یکسر همی تاختند                     به خواب و به خوردن نپرداختند
چو اسپْ و تن از تاختن گشت سست        فرود آمدن را همی جای جُست
دِهی خرّم آمد به پیشش به راه                   پر از باغ و میدان و پر جشنگاه
تن از رنج رخته   گریزان ز    بد                بیامد درِ   باغبانی     بزد
یکی مردِ ایرانیم    راه جوی                        گریزان نهاده بدین مرز روی
گر امشب   مرا میزبانی کنی                         هشیواری و مرزبانی کنی
برآنم که روزی به کار آیدْت                       درختی که کِشتی به بار آیدت
بدو باغبان گفت ک این خانِ تُست              تنِ   باغبان نیزْ مهمانِ    تُست
خورش ساخت خندانْ زن ِ باغبان                 ز هرگونه چندان ک بودش ، توان
چو نان خورده شد کارِ مَی ساختند               سبک مایه     جایی      بپرداختند
..
بدو گفت میزبان کایدر    سه روز                   بباشی ، بُوَد خانه گیتی فروز
که دانا زد این داستان   از   نُخُست                که هرکس که آزرمِ مهمان نَجُست
نه باشد خِرد   هیچ     نزدیکِ    اوی                نه بار آورد     بختِ     تاریکِ اوی
بباش و بیاسای و    مَی خور ، به کام               چو گردد دلت رامْ ، بر گوی نام