ایران‌بوم

به تازگی کتاب «مرزهای ناپیدا» اثر محمد علی اسلامی ندوشن از سوی شرکت سهامی انتشار تجدید چاپ شده است. اگر نگاهی به فهرست این کتاب داشته باشیم، وی در این کتاب به موضوع‌های گوناگون فکری، فرهنگی، ادبی و تاریخی پرداخته و چند سفرنامه خود را نیز در این کتاب گنجانده است. اسلامی ندوشن نه از دستاوردهای دنیای جدید چشم می‌پوشد و نه از کاستی‌های آن. مواجهه او با فرهنگ و تمدن نوین بشری، مواجهه‌ای است بر مدار عقلانیت که به شناخت می‌انجامد، چه از خود و چه از دیگری. در مقاله‌ای (ایران چه حرفی برای گفتن دارد) می‌گوید:«در نزد هر ملتی گرایش‌های ستوده و ناستوده هست. باید مجموع را در نظر گرفت و پذیرفت که ملت ایران بر سر هم یک ملت تمدن‌ساز بوده است و اگر موانع بر سر راهش را هم در نظر آوریم، کمتر به خود حق خواهیم داد که او را سرزنش کنیم. سوال بزرگ آن است که در آینده چه خواهد بود. هر‌گاه بخواهیم وزنه تمدنی خود را در معرض دید جهانی بگذاریم، باید از آگاه بودن به عناصر منفی آن سر باز نزنیم و از وفادار بودن به جنبه‌های خوب آن کوتاه نیاییم»...این روزها چاپ تازه‌ای از کتاب «مرزهای ناپیدا» همراه با تغییرات و افزودگی‌هایی، راهی بازار کتاب ایران شده است. اسلامی ندوشن در این کتاب با رویکرد پرسش محوری که در آثار پیشین هم از او دیده ایم، می‌کوشد پاسخی برای موقعیت ایران در دنیای پرشتاب کنونی که میان دو فرهنگ سنتی و صنعتی ایستاده، بیابد... دکتر محمد علی اسلامی نُدوشَن نویسنده، مترجم و سفرنامه نویس برجسته ایرانی در سال 1304 در ندوشن یزد به دنیا آمده است. اسلامی ندوشن، تحصیلات ابتدایی را نخست در ندوشن و دبیرستان را تا سوم متوسطه در دبیرستان ایرانشهر یزد گذرانید. آنگاه برای ادامه تحصیل در سال 1323 به تهران آمد و دوره متوسطه را در دبیرستان البرز به پایان رساند، سپس برای ادامه تحصیل وارد دانشکده حقوق دانشگاه تهران شد و به دریافت لیسانس توفیق یافت. پس از آن به منظور تکمیل تحصیلات به اروپا رفت و در فرانسه به اندوخته‌های علمی خود افزود و به دریافت دکترای حقوق بین‌الملل از دانشکده حقوق دانشگاه پاریس نائل آمد. دکتر شیرین بیانی استاد تاریخ دانشگاه تهران و نویسنده چندین کتاب تاریخی، همسر محمدعلی اسلامی ندوشن است. اسلامی ندوشن پس از بازگشت به ایران، چند سال در شغل قاضی دادگستری خدمت کرد. وی پس از ترک خدمت در دادگستری، به تدریس حقوق و ادبیات در برخی دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌‌های عالی، از جمله: دانشگاه ملی، مدرسه عالی ادبیات، مدرسه عالی بازرگانی و مؤسسه علوم بانکی پرداخت. در سال 1348به دعوت پروفسور فضل الله رضا (رئیس وقت دانشگاه تهران) به همکاری با دانشگاه تهران دعوت شد و براساس تألیفاتی که در زمینه ادبیات انتشار داده بود، جزء هیأت علمی دانشکده ادبیات دانشگاه تهران قرار گرفت و تدریس نقد ادبی و سخن سنجی، ادبیات تطبیقی، فردوسی و شاهنامه، شاهکارهای ادبیات جهان در دانشکده ادبیات و تدریس تاریخ تمدن و فرهنگ ایران را در دانشکده حقوق برعهده گرفت و تا سال 1359 که به انتخاب خود از دانشگاه تهران بازنشسته شد، ادامه داشت. تأسیس فرهنگسرای فردوسی و انتشار فصل‌نامه «هستی» از اقدامات او در زمینه گسترش و بازشناسی فرهنگ و ادب فارسی می‌‌باشد. از آثار منتشر شده او می‌توان به؛ داستان داستان‌ها، زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه، تاملی در حافظ، راه و بی راه، چهار سخنگوی وجدان ایران، ایران و جهان از نگاه شاهنامه، ایران را از یاد نبریم، ایران و تنهاییش، فرهنگ و شبه فرهنگ، هشدار روزگار و... اشاره داشت.