ایران‌بوم

توسعه پایدار موضوعی است که حوضه تمدن ایرانی از هزاران سال پیش با آن آشنایی داشت. کاوش‌ها نشان می‌دهند که کشاورزی در این سرزمین به دورزمانی شاید 10-9 هزارساله باز می‌گردد و به احتمال بسیار ایران خاستگاه کشاورزی در جهان است. این سرزمین از سوی بسیاری از پژوهشگران غیرایرانی خاستگاه کشاورزی آبی در شش هزار سال پیش نیز شناخته شده است. ابداعات ایرانی چون شبکه‌های برداشت آب از رودها، چرخ چاه‌های ایرانی، چاه‌ها، آبراهه‌های زیرزمینی، قنات‌ها، ساختمان‌های پایدار، شهرباغ‌ها، همه نمونه‌های هماهنگی با اقلیم و توسعه پایدار بشمار می‌روند.

در سده گذشته تقلید از الگوی توسعه نابومی در بخش آب، نه تنها آبخیزهای کشور را درنوردید که همچنین تقلید از الگوی نابومی ناهماهنگ با اقلیم در شهرسازی سبب شد که شهرسازی ایرانی به شیوه شهرباغ‌های دارای تسهیلات محلی تامین آب، برپایه الگوی مصرف صرفه‌جویانه، پایدار و با معماری آمیخته با هنر متعالی بومی ایرانی کنار گذاشته شود و شهرهای ناسازگار با زیست‌بوم گسترش یابند. آبرسانی شهرها بهانه‌ای شد تا سدسازی به شیوه نابومی و تقلیدی بدون توجه به تجربه ارزشمند ملی در کنارگذاری سدسازی، تشدید شود تا آنجا که سدسازی تنها رویکرد مدیریت تامین آب رسمی کشور شد.

نویسنده این کتاب ضمن نقد سیاست‌ها و رویکردهای جاری مدیریت آب در کشور، گوشه‌ای از پیامدهای خسارت بار آن را ارائه می‌نماید. او براین باور است که آسیب‌شناسی معضلات آب کشور کمک می‌کند بتوانیم راهکارهای غلبه بر مشکل را بیابیم.