ایران‌بوم

تو آن بی کران آبی جاودانی          /          تو یادآور روشن آسمانی
تو ای پهنۀ موج های تپنده           /           که خیرش گه آبی بی کرانی
تو ای خون مواج تاریخ ایران          /          خلیجی بنامیرد آریانی
تو ای یادگار پر از رمز تاریخ          /          که یادآور مردم پهلوانی
تو دریای ایرانی و فارس نامت          /          چنین هستی امروز و در هر زمانی
گواهیست تاریخ گیتی بر این راز          /          که خود شاهد مردم رازدانی
یکی راز بر خاک و با خون نوشته          /          که پاینده بر راز این نامگانی
که نام تو با خون نوشتیم بنگر          /          به تاریخ گیتی که تو جاودانی
که آری خلیجی سترگ و ستیها          /          که ازآن آن پهلو سیستانی
که آری خلیجی بزرگ و دلاویز          /          که ازآن آتشگه آذرانی
که آری خلیجی ازآن خراسان          /           خلیج کویری و آزادگانی
خلیج همه مردم کرد و گیلی          /          خلیج عزیزان مازندرانی
خلیج بلوچان و ازآن کرمان          /          ز ایلامی از خوز و شکرستانی
نه تنها یکی نامی و فارس نامت          /          که در جان ایران نهانی نهانی
نه تنها یکی نامی از روزگاران          /          که رخشنده بر پهنۀ این جهانی
انیران کجا دامنت را بیالود          /          که خود پاکی و از اصالت نشانی
به نامی که با خون نوشتیم ز آغاز          /           به تاریخ گیتی بمانی بمانی
که آب تو با خون ایران سرشته          /          که خوناب تاریخی و دلستانی
چه خون ها و سرها به پای تو دادیم          /          که زخمی تاریخ از دشمنانی
تو با موج خود چون یکی موجی ازخون          /          به رگهای ایران عیانی عیانی
آناهیت شعرم تو دریای ایران          /          که مهر دلم را ز جانم بخوانی
جهان داند این را و خود نیز دانی          /          که تو خون و جانی که تو خون و جانی