یادمان

صندلی‌های خالی دانشگاه‌ها را در اخـتیار فـارسی زبـانان و ایرانی‌تباران قـرار دهید

برپایۀ خبرهای منتشره از کل ظرفیت 425 هزار نفری دانشگاه پیام نور، تنها 255 هزار صندلی پر شده و 40 درصد ظرفیت این دانشگاه خالی مانده است. همچنین 90 درصد ظرفیت دانشگاه فرهنگیان و 35 درصد ظرفیت دانشگاه ترتبیت معلم خالی مانده‌اند. مدیرکل دفتر گسترش آموزش عالی با اعلام آمار گنجایش‌های خالی دانشگاه‌ها و موسسه‌های آموزش عالی کشور در دوره‌های کاردانی و کارشناسی ــ به جز دانشگاه آزاد که خود حدیث دیگری است ــ گفت: «در دورۀ روزانۀ دانشگاه‌ها 7/3 درصد و در دورۀ شبانه 9 درصد از کل گنجایش خالی مانده است». البته باید دانست که کمابیش 51 درصد از صندلی‌های بدون آزمون در دانشگاه‌های پیام نور و آزاد (یعنی دوره‌های پولی) این دو دانشگاه نیز خالی مانده‌اند. همچنین است وضعیت گنجایش دوره‌های نیمه‌حضوری و دوره‌های مجازی و بین‌المللی که از آنها نیز، به ترتیب، 15 و 40 درصد خالی مانده است. این امر از سویی برآیند کاهش رشد جمعیت است و از سوی دیگر، کاهش درآمد خانواده‌ها و تأثیر سرراست (مستقیم) آن بر روی تأمین هزینه فرزندان دانشجو و همچنین انبوه دانش‌آموختگان بیکار، که پدیده‌ای تهدیدزاست. اما همین بحران آموزش عالی و خالی ماندن صندلی‌های بسیار آموزش عالی، می‌تواند بسترساز فرصتی تاریخی هم باشد و آن عبارت است از جذب گستردۀ دانشجویان از کشورهای افغانستان، تاجیکستان، ازبکستان، قرقیزستان، قزاقستان، ترکمنستان و نیز عراق و بحرین و مناطق کُردنشین بیرون از مرزهای سیاسی ایران. افزون بر آن با ایجاد تسهیلات لازم برای آشنایی بیشتر با زبان فارسی و یا «روان‌گویی»، به مردمان پاکستان، شبه‌قارۀ هند و نیز منطقۀ قفقاز، به‌ویژه جمهوری‌های آران (آذربایجان) و خودمختار اوستی، ارمنستان و...

مسؤولان دولتی و برنامه‌ریزان کشوری! سالانه امکان دانش‌آموختگی را در اختیار چند ده هزار تن از فارسی‌زبانان و مشتاقان زبان فارسی و یا هم‌تباران و هم‌فرهنگان خود در کشورهای حوزۀ فرهنگ ایرانی قرار دهیم. اگر از دیدِ منافع ملی به این مسأله نگاه شود، این کار میتواند گام بلندی در راستای آشنایی با تاریخ و فرهنگ مشترک و گسترش زبان فارسی در کشورهای «جهانِ نوروز» و از همه مهم‌تر، ژرف‌تر کردن حوزۀ فرهنگ ایرانی گردد. با دید تنگ به این مسأله نگاه نکنیم، که این مسأله با منافع ملی ما ارتباط تنگاتنگ دارد تا جایی که حتا برای فعال‌سازی آن می‌توان از اعتبارات صندوق ملی نیز بهره گرفت. اجرای این طرح نسبت به ساخت یک قطعه راه، یک سد انحرافی یا چند کیلومتر خط‌‌آهن، برتری و اولویت دارد. اجرای این طرح می‌تواند نفوذ فرهنگی ایران در سرزمین‌های این حوزه را گسترده‌تر و ژرف‌تر کند و راه را بر اختلاف‌های آتیِ مردمان این خطه ــ که سال‌های سال است از سوی بازیگران فرامنطقه‌ای بر روی آن سرمایه‌گذاری می‌شود ــ ببندد.

یازدهم آذرماه 1392 خورشیدی

«دیده‌بان یادگارهای فرهنگی و طبیعی ایران» و «مرکز مطالعات خلیج فارس»

• < قبلی
• بعدی >