ایران‌بوم

من دکتر سید محمدعلی سجادیه استاد بازنشستۀ دانشگاه علوم پزشکی تهران (متخصص و جراح چشم)، در دوران خدمت، چون چشم انسان برای پیوند در دسترس نبود، در دو مورد که بخش بزرگی از قرنیۀ دو بیمار از بین رفته بود و در نتیجه می‌بایست چشم تخلیه می‌گردید، به ناچار از چشم حیوان (گوسفند و گربه) استفاده کردم و آنها را پیوند زدم که خوشبختانه هر دو مورد با موفقیت کامل روبه‌رو گردید. من در آن روز در فکر ترمیم موقت بودم؛ اما پیوند به درازا کشید و بیمار پیوندی کمابیش 20 سال تحت نظر این جانب بود و حتا یک تن از همکاران که در همان بیمارستان فعال بود و در حال حاضر بازنشسته گردیده است، پس از معاینۀ بیمار بعد از 20 سال به طور غیرمنتظره شگفت زده شد که بیمار نزدیک به 10/ 8 دید دارد؛ اما متاسفانه در زمان انجام این عمل، همکاران دیگر این مساله را انکار می‌کردند و حتا برخی از آنان پشت سر من لغز می‌خواندند و این کار بزرگ را منکر می‌شدند. لازم به ذکر است که در آن زمان فتوای امام خمینی دربارۀ چشم افراد مرگ مغزی صادر نشده بود، از این رو تنها امکان استفاده از چشم حیوانی وجود داشت. مسالۀ دیگری که می‌خواهم اشاره کنم، پیوند «الوگرافت» بود که در موارد سرطانهای پیش رفتۀ پوستی پیش می‌آید (پیوند بخش‌هایی از پوست انسان به انسان دیگر) که بیش از 20 مورد پیوند زدم که هیچ یک از آنها دفع نشد و حتا 8 مورد آنها در کتاب واژه‌های ایرانی در زبان انگلیسی (تالیف این جانب) ذکر شده است. از چاپ این کتاب نزدیک به 30 سال می‌گذرد. به هر جهت این کار هم از چشم جامعۀ پزشکی همکاران، به دور ماند که جای شگفتی و پرسش دارد؟!

مورد بعدی، دربارۀ بیماران جذامی است که شمار آنها کم نیست و متاسفانه پس از انقلاب به دلایلی بر تعدادشان افزوده شده است. شماری از آنان تا این اواخر به مطب من مراجعه می‌کردند و حتا خودشان به آماری از قبیله، اقوام و بستگانشان اشاره می‌کردند که من در سخنرانی خود در وزارت امور خارجه از سوی بیمارستان مرکز طبی کودکان به چند مورد از این بیماران و نیز سرطانی‌ها اشاره نمودم؛ اما به دنبال آن به گونۀ غیرمستقیم از ادامۀ کار با این نوع بیماران و بیماریها جلوگیری شد و...

در آن زمان من با حقوق اندک و ویزیت اندکتر کار می‌کردم، در حالی که امروز درآمد نجومی برخی پزشکان در ماه به یک میلیارد تومان سر میزند (با در نظر گرفتن سود سهام و...) و حقوق کارمندیشان بالای 5 میلیون تومان است و از همه بدتر مسالۀ «زیرمیزی» است که امروزه گسترش بسیاری در جامعۀ پزشکی پیدا کرده است. راستی این همه تبعیض چرا...؟