ایران‌بوم

آنچه بیش از هر چیز خرسهای قهوه ای کوهپایه های زاگرس را از پای درآورده و جمعیت آنها را به حداقل رسانده نزدیک شدن انسان به قلمرو خرسها، از بین رفتن زیستگاهها، کشتار به وسیله گلوله، مسمویت غذایی و نابودی ذخیره های غذایی این گونه است.

به گزارش خبرنگار مهر، روستاییان در مناطق کوهستانی و صعب العبور زاگرس به دلیل خساراتی که خرسها به مزارع و کندوهای زنبورهای عسل آنها وارد می کنند، خرسهای گرسنه را به ترفندهای مختلف از پا در می آورند.

برای نمونه و آنطور که یک فعال محیط زیست در چهارمحال و بختیاری اذعان دارد، روستانشینان منطقه حفاظت شده سبز کوه در بروجن برای نجات محصولات خود، جان خرسها را به خطر می اندازند.

هومان خاکپور در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به مشکلاتی که گریبان حیات وحش را به دلیل از بین رفتن زنجیره غذایی گرفته گفت: در گفتگویی که با باغداران و زنبورداران خسارت دیده در این مناطق داشتم، سعی کردم قدمی هر چند کوچک در رفع این تهدید بردارم و باغداران و زنبورداران را از آسیب رسانی به خرسهای گرسنه برحذر دارم.

وی تاکید کرد: به نظر می رسد حضور دامداران، سگهای گله و صدای شلیک اسلحه های شکاری گردشگران در منطقه جنگلی شمس آباد سبب ایجاد ناامنی برای حیات وحش این منطقه و برهم خوردن نظام طبیعی این زیستگاه شده و همین مسئله کمبود غذای خرسها را به دنبال داشته است.

خاکپور با اشاره به ناچاری خرسهای گرسنه برای تهیه غذا اضافه کرد: خرسها شب هنگام ارتفاعات منطقه را رها می کنند و خود را به باغات میوه پایین دست منطقه رسانده و با شکستن درختان، سبب وارد شدن خسارت به این باغها می شوند. متأسفانه باغداران منطقه هم برای حفاظت از باغهایشان دست به اسلحه برده و در تاریکی شب به انتظار خرسها گرسنه می نشینند.

به اعتقاد این فعال محیط زیست و منابع طبیعی باغداران به جای کشتار خرسها و آسیب جدی به حیات وحش می توانند برای جلوگیری از ورود خرسها به باغهایشان در اطراف باغ ها فانوسهای دستی نصب کنند تا با این شیوه مانع ورود خرسها شوند.

خاکپور معتقد است برای کاهش خطر آسیب رسیدن به خرسها لازم است اداره حفاظت محیط زیست منطقه سریعا دست به کار شده و ضمن بررسی دقیق موضوع، فکری برای تأمین غذای خرسها کند تا آنها برای تأمین غذا مجبور به انجام چنین ریسکهای پرخطری نباشند.

برخی دوستداران محیط زیست تاکید دارند در چند سال اخیر کمبود عناصر غذایی دلیل عمده به کام مرگ رفتن خرسها است چرا که زنبورداران و باغداران با مسموم کردن مردار و یا به وسیله اسلحه به خرسهای گرسنه ای که از سر اجبار به کندوهای عسل و یا باغات سرک می کشند رحم نکرده و آنها را به کام مرگ می فرستند.

با این حال به عقیده هومان خاکپور، کشتن خرسها سبب متلاشی شدن زنجیره غذایی در منطقه شده و علاوه بر وارد آمدن خسارتهای زیست محیطی غیرقابل جبران، چه بسا با افزایش غیر طبیعی گرازها و گرگهای منطقه، این خود کشاورزان باشند که متحمل خسارتهای بیشتری شوند.

با این همه روزانه اخبار متواتری از دست اندازی به حریم و قلمرو خرسها و در نهایت مرگ آنها که عمدتا ناشی از حمله مرگبار انسانها است در مناطق مختلف زاگرس به گوش می رسد. موضوعی که فعالان محیط زیست و حیات وحش ایران را می آزارد چنانچه پیش از این مدیرکل سابق محیط زیست کهگیلیویه و بویراحمد و یک متخصص حیات وحش در چهارمحال و بختیاری در گفتگو با خبرنگار مهر از مرگ پنج قلاده خرس در چند ماه گذشته خبر داده بودند.