زیست بوم

چشمۀ رکن آباد زباله دانی شد

سیاوش آریا یکی از فعالان و دوستداران میراث فرهنگی، طی بازدیدی که ازتفرجگاه چشمه رکنی (رکن آباد) در روز  29 خردادماه 1391 داشته است؛ گفت: شوربختانه با نمایی بسیار زشت و تاسف بارو تلی از زباله‌هایی که در چشمه و پیرامون آن رها شده بودند روبرو شدم که دل هر دوست دار زمین و طبیعت و البته محیط زیست را به درد می آورد. وضعیت به گونه‌یی غیر قابل تحمل و کثیف بود که بیش از چندین دقیقه بیشتر نمی‌توان آنجا توقف کرد.

دبیر انجمن مهرگان مي‌افزايد: یادگاری نوشتن بر روی سنگ‌چین‌ها که سکویی برای نشستن است و آتش زدن تنه و کُندۀ درختان از معضلات منطقه است و همچنین پخش انبوهی از زباله‌ها و فروش قلیان در چنین جایگاه و تفرجگاهی زشتی آن را دوچندان کرده است.

سياوش آريا ادامه مي‌دهد: با آن که شهرداری، نیروهای پلیس و دیگر نهادها بارها و بارها ازممنوعیت فروش قلیان در کنار خیابان، بلوارها، پارک‌ها و به ویژه در کنار چشمه‌ها سخن گفته‌اند معلوم نیست که چرا در چنین جایگاهی زیبا و با ارزشی هنوز فروش قلیان آن هم به گونه گسترده وجود دارد؟ آیا از دید مسولین مربوطه  پنهان مانده است. جالب آن است که چند سالی است که شهرداری یا میراث فرهنگی در این مکان به ساخت و سازمجتمع‌یی برای جذب گردشگران و رفاه حال مردم همت گماشته‌اند و این پروژه هم اکنون در حال ساخت است و در روز تعطیل کمی پایین تر کارگران زحمت کش در پی تلاش و کار بودند. و نمی‌توان گفت که مسولین از وضعیت اسف بار این چشمه تاریخی ناآگاهند؟ به هر روی اگر هر چه زودتر اقدامی برای جمع‌آوری زباله‌ها وغیره نشود بزودی ديگر تفرجگاه ركن آباد متروكه خواهد شد.

چشمه رکن آباد شیراز  

سرچشمۀ آب رکنی در جایگاهی بالاتر از پلیس راه شیراز - مرودشت و 12 کیلومتری شمال شیراز قرار دارد. بنا بر اسناد تاریخی کاریز(قنات) این آب توسط رکن الدوله دیلمی  به سال 338 مهی (ه.ق) ساخته شده است. آب رکن آباد ضمن آبیاری روستای اکبر آباد و گذر از دامنه تپه‌ها و کوه‌ها از دروازه قرآن وارد شیراز می‌شده ومحله‌های زیادی از جمله هفت تنان، چهل تنان و حافظیه و باغ‌های اطراف را مشروب می کرده است.

به قول حافظ شیرازی:
 
نمی‌دهند مرا اجازت به سیر و سفر               نسیم خاک مصلا و آب رکن آباد
شیراز و آب رکنی و این باد خوش نسیم          عیبش مکن که خال رخ هفت کشور است

در دوران شهریاری کریم خان زند، به فرمان وی بخشی از این آب را از طریق یک آبراهه ( کانال) در زیر رودخانه خشک به داخل شهر آورده، پس از مشروب کردن ساختمان‌های اطراف و میدان و باغ نظر (موزه پارس کنونی) باقی آن را به داخل بافت شهری و خانه های مردم هدایت می کرده است. تاریخ نگاران دربارۀ گوارایی این آب، توصیف‌های زیبایی نوشته‌اند. ادوارد براون در  کتاب یک سال در میان ایرانیان می‌نویسد: از دیدن آب رکنی لذت بردم. آب زلالی که از  سرچشمۀ کوهستانی رکن آباد بیرون می‌آید، چشم را و صدای ریزشش گوش را نوازش می‌دهد. من نیامده بودم که آب رکن آباد را برای خود دوست بدارم زیرا می‌دانستم که جز مشتی آب چیز دیگری نیست، ولی رکن آباد را از این جهت دوست داشتم که نام او  با چیزهای دیگری که من دوست می‌داشتم قرین و شاید مشابه بود. زیرا هرکس که حافظ را دوست بدارد طبعا شیراز و رکن آباد را دوست دارد.

• < قبلی
• بعدی >