ایران‌بوم

برای ریختن آب به آسیاب «جنگ» ده‌ها هزار خبرنگار، عکاس، فیلمبردار و صدابردار جنگی سرگرم تهیه‌ی فیلم، عکس وگزارش برای تغذیه‌ی هر چه بیشتر و بهتر اژدهای جنگند.

سلطه‌ی رسانه‌ای غرب که با «جنگ» زاده شده است و با « جنگ » بالیده و امروز نیز ادامه‌ی زندگانی‌اش به «جنگ» است، برای گسترش جنگ و زدودن همه‌ی مظاهر صلح و دوستی و آرامش، ده‌ها هزار خبرنگار، عکاس، فیلمبردار و صدابردار جنگی را به خدمت گرفته است. دیگران ، یعنی جهان شرق امروز و نیز بیشینه‌ی کشورهای جهان که بزرگترین آرزویشان می‌بایست «صلح و آشتی و دوستی» باشد، چنان در دام رسانه‌های غرب اسیر شده‌اند که آنها نیز برای عقب نماندن از قافله‌ی «جنگ» هزاران خبرنگار، عکاس، فیلمبردار و صدابردار جنگی را به خدمت گرفته‌اند.

اما در این میان، هیچ نشان و اثری از خبرنگار، عکاس، فیلم بردار و صدابردار «صلح» نیست. زیرا این شغل خریداری ندارد؛ گرچه همه‌ی مردم جهان و بیشینه‌ی حکومت‌ها و دولت‌های جهان آرزومند صلح و آشتی و برادری‌اند. حتا شاید برای اینکه از شر تجاوز غرب و شرق در امان مانند.

گرچه امروزه توان آتش‌افروزی و جنگ‌طلبی شرق بسیار کران‌مند (محدود) شده است؛ در برابر بر توان آتش‌افروزی و جنگ‌طلبی غرب بسیار افزوده شده است.

غرب (آمریکا ـ ناتو) در سال 2003 میلادی به بهانه‌ی وجود جنگ افزارهای کشتار جمعی در عراق، این کشور را مورد تهاجم نظامی قرار داد. این گام از ســوی جامعه‌ی جهانی (سازمان ملل متحد) مورد تقبـیح قرار نگرفت. در حالی که بانو هیلاری کلینتون در کتاب خود با عنوان « انتخاب‌های دشوار» که به تازگی در آمریکا به چاپ رسیده است، درباره‌ی عراق اقرار کرده است که رای مثبت وی در سال 2003 در مجلس سنای آمریکا به اقدام نظامی علیه این کشور، اشتباه بوده است. وی می‌افزاید: «آن زمان گمان می‌کردم که نیت من خیر است و بهترین تصمیم را گرفته‌ام.» بر اثر این «نیت خیر» سراسر « شر » ، پس از گذشت یازده سال، هنوز مردم عراق از پی آمدهای این یورش نظامی رنج می‌برند و هنوز جوی خون در این کشور روان است.

همچنین آمریکا با ادعای دروغین «مبارزه باتروریسم»، افغانستان را مورد یورش نظامی قرار داد که این سرزمین نیز پس از گذشت 10 سال هنوز روی آرامش را به خود ندیده است و شاید سالها هم نبیند.

نابودی لیبی (سوئیس آفریقا)، سوریه و... همه و همه بخشهایی از کارنامه‌ی سیاه غرب (آمریکا ـ ناتو) می‌باشد که همه و همه زیر نقاب گستراندن «دموکراسی لیبرالی»، «آزادی» و شعارهایی مانند آن انجام می‌گیرد.

هنوز نیز خبرنگاران، عکاسان، فیلمبرداران و صدابرداران جنگی، روزانه هزاران رج خبر، و صدها حلقه فیلم از عراق، افغانستان، لیبی و سوریه به جهان مخابره می‌کنند که البته امروز گستره‌ی این کار به اوکراین، بخشهایی از آفریقا، خاور دور و... نیز کشیده شده است.

اما نشانی از خبرنگار، عکاس، فیلمبردار و صدابردار «صلح» نمی‌بینیم. زیرا غرب (آمریکا ـ ناتو) خریدار خبر، عکس و فیلم جنگند و نه صلح.

در این میان سازمان ملل متحد می‌توانست نقش موثری بازی کند که آن هم اسیر سرپنجه‌ی جنگ‌طلب غرب (آمریکا ـ ناتو) است و جالب اینجاست که نیروهای مسلح سازمان ملل متحد با تانک و توپ و تفنگ، نام « صلح بان » به خود گذارده اند.

شاید جنبش عدم تعهد می‌توانست منادی صلح، دوستی و برادری در جهان باشد و خبرنگار و عکاس صلح به گوشه و کنار جهان گسیل دارد که دولت نشان داد که با وجود ریاست جنبش عدم تعهد، در پی این کار نیست؛ اما نباید ناامید شد و با شادروان ملک‌الشعرای بهار همصدا شد:

فغان ز جغد جنگ و مرغوای او
که تـا ابـد بـریده باد نـای او