ایران‌بوم

باورتان می‌شود همه نوع ورزش برای بیماران پارکینسونی خوب باشد؟! این را به تازگی محققان در مجله نورولوژی منتشر کرده‌اند. حتما می‌دانید که پارکینسون نوعی بیماری عصبی پیشرونده است که در آن لرزش دست و پا در حالت استراحت، کندی حرکات، سختی و خشک شدن دست و پا و نداشتن تعادل دیده می‌شود. گاهی بیماران مبتلا به این بیماری به مرحله‌ای در زندگی می‌رسند که حتی نمی‌توانند راه بروند. در این بیماران به تدریج موقع راه رفتن بیمار به جلو خم شده و بازوانش به سختی با گامهایش حرکت می‌کند و قدمها به تدریج کوتاهتر می‌شود. این اختلال حرکتی نه تنها ناتوان کننده است بلکه برای فرد بسیار نا امید کننده هم هست چون معمولا اولین نشانه‌ایست که بیماری را برای دیگران قابل رویت می‌کند. دارو و جراحی ممکن است کمی کمک کنند اما نمی‌توانند توان حرکت طبیعی را به فرد باز گردانند. بنابر این پزشکان تصمیم گرفتند اثر ورزش را بر نحوه حرکت بیماران پارکینسونی بررسی کنند. آنها متوجه شدند گروهی از بیماران پارکینسونی که ورزش می‌کنند بهتر از کسانی که ورزش نمی‌کنند، راه می‌روند و حرکت کسانی که ورزش را قطع می‌کنند بدتر از آنهایی است که ادامه می‌دهند. آنها 3 نوع ورزش را بر روی بیماران بررسی کردند. یک گروه 30 دقیقه راه رفتن تند روی ترد میل تا 70 -80 درصد ماکزیمم ضربان قلبی، گروه دوم 50 دقیقه راه رفتن بر ترد میل تا 50 درصد از اوج ضربان قلب و گروه سوم ورزشهای کششی و تمرینهای تحمل وزن بر روی ساق پاهایشان را انجام دادند. همه گروه‌ها 3 بار در هفته تا 3 ماه این ورزشها را ادامه دادند و جالب این بود که هر 3 گروه پیشرفت حرکتی داشتند. گروه‌هایی که با ترد میل تمرین کرده بودند از نظر تناسب قلب و عروقی پیشرفت داشتند و گروهی که تمرینهای مقاومتی انجام داده بود توانست عضلاتش را تقویت کند. در نتیجه همه گروه‌ها توانستند پیشرفت خوبی در نحوه راه رفتن خود ایجاد کنند. اما گروهی که ورزش را با شدت کمتر و مدت بیشتر بر روی تردمیل انجام داده بود، توانست بیشترین پیشرفت در نحوه راه رفتن به دست بیاورد. به همین علت است که متخصصان معتقدند با ورزش می‌توان بر این بیماری کنترل بهتری داشت.‏