ایران‌بوم

حملهٔ افراسیاب به ایران ، فرصتی بود برای سیاوش تا از دربار پدر و سودابه دور بماند ، به همین دلیل نزد پدر رفت و از او اجازه خواست که به جنگ افراسیاب برود.

کاووس با شنیدن این پیشنهاد شاد شد. سپاهی بزرگ ‌آماده کرد و رستم در کنار سیاوش رو به سوی مرز توران گذاردند. طولی نکشید که دلاوریهای سپاه ایران، پهلوانی‌های رستم ، وهنر نمایی سیاوش، سپاه توران را در هم شکست. چنانکه عده‌ای اندک جان ِ سالم به توران بردند. وقتی گرسیوز گزارش شکست را به برادرِ خود (افراسیاب) می‌رساند ، افراسیاب لرزید و درغم فرو رفت. همان شب کابوس نابودی خود را دید و هراسان از خواب پرید. روز بعد فرمان صلح داد. گرسیوز را با هدیه‌های فراوان برای عذرخواهی و جبران خسارت فرستاد. سیاوش که پهلوان تورانی را دید ، خندید، سخن او را شنید و عذر او را پذیرفت. از روی شادی نامه‌ای برای کاووس نوشت و او را از کار جنگ و آشتی آگاهی داد..رستم با نامه شبانه روز رخش را دواند تا به نزد کاووس رسید.

‌اما کاووس پس از خواندن گزارش ، و شنیدن خبر آشتی، به خشم‌ آمد. آشتی را نپذیرفت و گفت: «اکنون نامه‌ای برای سیاوش میفرستم تا هر آنچه هدیه گرفته در آتش بسوزاند، گروگان‌ها را نزد من فرستد تا گردن بزنم ، وسپاه را به طوس بسپارد. سیاوش مرد جنگ نیست."رستم با خشم به کاووس گفت: «فرزند پاک خود را با خیانت وحیله ونیرنگ آشنا نکن.» ‌اما کاوس سخن جهان پهلوان را نپذیرفت. نامه ای تند و پرخاشگر نوشت وبه پیک تیز پا سپرد که به دست سیاوش برساند. سیاوش که چشم به راه خبر بود، با خواندن نامه آشفته گردید.

مدتی اندیشه کرد و روز بعد گروگان و هدیه‌ها را به نزد افراسیاب باز گرداند و در نامه ای از پادشاه توران اجازه خواست تا ازخاک توران عبور کرده، و در نقطه‌ای بی‌نام از این جهان، شهری برای خود بسازد. افراسیاب با دیدن نامهٔ سیاوش شادمان شد. بـا «پیران ویسه» کـه هم مردی خردمند بود وهم‌امین ، وسپهسالار افراسیاب به شما ر می‌رفت ، مدتی به مشورت نشست.

وبعد نامه‌ای برای سیاوش نوشت: «نزد من بیا که تو همچون فرزند من خواهی بود.»

روز بعد سیاوش در حالی که خود و سپاه و پهلوانان غمگین بودند، نامه‌ای برای پدر نوشت، او را تهی مغز خواند، و رفتن خود به توران را همانند رفتن به دهان اژدها دانست. نامه را به ایران فرستاد و سپاه و گنج را به بهرام سپرد تا به طوس بسپارد و به لشکر سفارش نمود که آنچه بهرام گوید همان کنند. سپس یکایک سران و سپاهیان را در آغوش گرفت، سوار بر اسب سیاه خود با چشمان خون‌آلود، همراه با چند تن از یاران ِ نزدیک ِ خود به رود جیحون زد، به خاک توران رسید و با میهن وداع گفت.